Adaya doğru yaklaştığımızda, adına neden Bozcaada dendiğini anladık. Ancak asıl macera vapurdan inince başlıyormuş. Farklıymış buranın enerjisi. Gideni geri çağırıyor burası. Gelmeden duramıyorduk.

İskeleye yanaşırken, sıcak küçük binaların önünde heybetli kale karşıladı bizi. Balıkçı tekneleri ve restoranlar dizilmişler, bekliyorlardı adaya gelenleri.

Küçücük görünen ada içerisinde dolaşmaya başladıkça, devleşmeye başladı gözümüzde. Samimiyet, huzur, harika deniz, kekik kokulu kırlar, bağlar…

Biz Tekirdağ’da büyüdük. Biliriz anason kokusunu. Ama küspe kokusunu duymamışız bu kadar yakından. Galiba üzüm nereye gitse, hangi kılığa girse bizi çekiyor.

Çınar altının serinliği, sıcak havanın bunaltıcılığını hissettirmeyen ada rüzgarı, serin sularıyla önce içinizi kaldıran, sonra sizi kucaklayan billur koyları, gün batımı…

Biz adaya her geldiğimizde, Bozcaada’yı sevenlerin ortak bir paydası olduğunu gördük. Buradaki huzuru seviyorduk hep beraber.

Her sene, her sene derken verdik kararımızı. Yaşanmalıydı burası… Çok yürekten isterseniz, Allah verir derler ya, şükürler olsun. Eski bankacı ve bir borsacı, senelerce hayalini kurarak, canımız kızımızın adını taşıyan Bozcaada Başak Konukevi’ni hizmete sunmayı başardık. Bundan sonra önemli olan, sizlerin yüzündeki mutluluğu görmek.

Bekleriz…